Jaarlijks plegen in Nederland 1500 mensen, vaak op gruwelijke wijze, zelfmoord. Het is een belangrijk maatschappelijk probleem waar veel te weinig aandacht voor is. Zelfmoord is niet afgedaan met de begrafenis. Duizenden achterblijvers zoals familie en vrienden worstelen met vragen waarop ze vaak in alle eenzaamheid een antwoord moeten vinden: waarom gebeurde het en - vooral - was het te voorkomen geweest? Bram Hulzebos en Bram Bakker interviewden familie en vrienden van zelfmoordenaars en reconstrueerden de omstandigheden waaronder mensen machteloos toezien hoe het leven van een dierbare een treurige wending neemt. De verhalen zijn uiteenlopend, maar toch bevatten ze één duidelijke overeenkomst: alle achterblijvers voelden zich buitengesloten op het moment dat hun familielid of vriend in aanraking kwam met professionele hulpverlening. Hoe komt dat? Hulzebos en Bakker gingen op zoek naar antwoorden. Van Bram Hulzebos (1968) verscheen in 2003 bij Contact Een te dunne huid, over de
