Het literaire werk van Ivo Michiels heeft zich altijd tegen een strikte indeling naar genre verzet. In Mag ik spreken? lopen herinnering en anekdote, feit en fictie, verwijzing en citaat naadloos in elkaar over. En steeds gaat het bij Ivo Michiels om de oorlog, om vaders en zonen. Omdat hij sterk gelooft in de vitaliteit en eeuwigdurende veranderbaarheid van een literaire tekst, liet Michiels’ tiendelige Journal brut (1983-2001) zich makkelijk herzien. De belangrijkste, mooiste en opvallendste passages zijn samengebracht tot een fonkelnieuw toegankelijk geheel: Mag ik spreken?
