Dat Marcus een fascinerend boek is, heeft men pas in de tweede helft van deze eeuw ontdekt. Sindsdien is het evenveel becommentarieerd als de andere evangelies, met het gevolg dat men in de verschillende commentaren op Marcus in andere bewoordingen regelmatig hetzelfde kan lezen. Dat hangt samen met de gekozen invalshoek. Iedere exegeet probeert - al dan niet met aandacht voor de voorgeschiedenis van het boek - toe te lichten wat de auteur van Marcus bedoeld zou kunnen hebben, hoe zich dat verhoudt tot de historische feiten en de voorstelling van de andere evangelies, en wat een passage of het hele boek bijdraagt tot de christologie en de theologie.De hier gegeven uitleg breekt met deze benadering, en slaat een andere weg in. Om te beginnen doet de schrijver recht aan het feit dat Marcus een verhaal is, en schenkt hij meer aandacht aan wat het de lezer te verbeelden geeft dan aan zijn theologie. Vervolgens kiest hij niet langer de kant van de auteur, maar die van de lezer, volgens een
