Mensenhand is de eerste dichtbundel van Pieter Boskma sinds het veelgeprezen, diverse malen herdrukte Doodsbloei (2010), het 'rouwdagboek in verzen' dat hij schreef na de dood van zijn vrouw. Waar Doodsbloei in het teken staat van afscheid en gemis, zou je kunnen zeggen dat de dichter met Mensenhand weer ontwaakt tot het leven. Nu eens droogkomisch en prozaïsch, dan weer hoog opwiekend in gevleugelde lyriek, schildert hij een wereld waarin de magie en het mysterie, de droom en het visioen nog niet zijn weggesaneerd. Tegelijkertijd rijst uit deze gedichten een felrealistisch portret van onze tijd op, met al zijn hectiek en overdaad aan indrukken. 'Ik sta weer op scherp,' zegt Boskma in Mensenhand. Het levert een exuberante dichtbundel op, die de vele ingrediënten bevat die we van Boskma kennen: de grote beeldkracht en muzikaliteit, de combinatie van het lyrische en het epische, de bedwelmende cocktail van tonen, thema's en stemmingen. Over Doodsbloei: 'Deze bundel raakt het hart.'
