'Dat mevrouw Gigengack meer eet dan nodig is komt omdat ze ooit operazangeres wilde worden en een stem moet in het vet liggen, had ze gehoord. Eerst maar dat vet, dan komt de rest vanzelf, meende ze. Daar wacht ze nog steeds op. Een enkele keer stoot ze trillertjes uit als een kanarie, om te testen of het al zover is, soms zelfs laat ze een hele vibrerende stormwind in haar strot ontstaan. Tevreden is ze nog niet.'Mevrouw Gigengack, een voluptueuze dame van middelbare leeftijd, laat het er niet bij zitten in het leven. Haar jaren en gewicht zitten haar beweeglijkheid geenszins in de weg; hoe kan het ook met een geest die haar steeds weer nieuwe raadselen voorschotelt, want Gigengack is een filosofe pur sang. Al knijpend in een tomaatje op de markt, komt zij op het concept 'still-life - leeft nog': de tomaat is morsdood als een geschilderd exemplaar, maar haar vingers beroeren een koele, oranjerode wang. In bad overvallen haar bespiegelingen over het evolutionaire voordeel van de
