'Aanvankelijk hield ik haar op afstand. Zoals ik alles en iedereen in mijn nieuwe omgeving op afstand hield. De buurt deprimeerde me: de Kadijken, toen een gebied van leegstaande pakhuizen en verkrottende woningen, achenebbisj, zoals oude Amsterdammers het noemden. Het trappenhuis met zijn vunzig ruikende lopers en af bladderende verf deprimeerde me nog meer. Ik wilde hier helemaal niet zijn, in deze kleine etagewoning aan de Hoogte Kadijk, waar ik na een scheiding halsoverkop in was getrokken.' Een jonge schrijver raakt gefascineerd door zijn benedenbuurvrouw, een plompe vrouw van begin zestig die haar etage tot een hol heeft gemaakt vol katten, stapels kranten en met kleren volgepropte plastic zakken. 'In haar vrolijk gebloemde jurk met hoofddoek herinnerde ze me aan boerenvrouwen op foto's van lang geleden en ver weg. De tijd waarin men boerenvrouwen, op weg naar de markt, in de berm zag staan, de benen iets gespreid in de rok, en het onder die rok hoorde klateren in het gras.'
