Sommige renners blijven in het geheugen om hun palmares. Anderen om hun temperament, de pech of om hun stijl. Pollentier scoorde op alle vlakken. Hij was even de beste renner ter wereld, maar kreeg voor eeuwig het etiket van dopinggebruiker opgeplakt. Hij werd op heterdaad betrapt na zijn overwinning op Alpe d'Huez. In het geel nogwel. Winnaar en tegelijk voor altijd verliezer. De 'peer van Pollentier' werd een begrip. Alsof hij nooit de Giro had gewonnen, de Ronde van Zwitserland en de Dauphiné. Alsof hij nooit twee keer Belgisch kampioen was geweest of Sportman van het Jaar. Pollentier incasseerde zonder uitvluchten en sloeg terug. Het maakte hem razend populair. Vanuit de schaduw van Maertens had hij zijn carrière opgebouwd, handig en zonder vijanden te maken. Vanuit de schaduw van Huez veroverde hij weer een plaats in de zon. In zijn typische stijl, die sommige kranten omschreven als 'gesmeten op de fiets'. Hij haalde het podium in de Vuelta, en maakte zich vooral
