Miguel de Unamuno (1864-1936) is niet alleen Spanjes geniaalste schrijver sinds Cervantes, hij is ook de waarachtigste exegeet van Don Quijote en daarbij diens eigentijdse personificatie. Zijn oeuvre omvat uiteenlopende genres. Zijn magnum opus, Del sentimiento trágico de la vida en los hombres y en los pueblos (Over het tragisch levensgevoel in de mensen en in de volken) uit 1913, verscheen in alle talen, behalve in het Nederlands. Unamuno kent men, helaas, alleen van naam. De handboeken associëren hem, ten onrechte, met het (overwegend atheïstische) existentialisme. Verbannen uit zijn vaderland wegens majesteitsschennis en gemuilkorfd door twee dictators, belichaamt deze grote denker en dichter het beste van zijn volk, en met zijn dood stierf de ziel van zijn land. Een totaalbeeld van zijn leven en werk tegen de achtergrond van zijn tijd is zelfs vanuit zijn geboorteland nog non-existent. In dit boek vindt men de wezenlijke trekken van dat beeld teruggebracht tot een verzameling
