Eerder verscheen een poëziebundel van Manja Croiset, met daarin opgenomen een blokje kinderherinneringen. Dit boek is helemaal gewijd aan haar jeugd. Een naoorlogse jeugd, getekend door de ervaringen van haar ouders. Een kind dat zich niet of weinig manifesteerde en zich opgesloten voelde in haarzelf. Naar het leek een rustig en makkelijk meisje, dat in haar puberteit volkomen vastliep. Niet haar achtergrond, maar zij was (ogenschijnlijk) het probleem, hetgeen de situatie alleen maar verergerde. Het zou heel lang duren voordat ze zich daarvan bewust werd.Dit boek is geen gedichtenbundel, maar bestaat uit fragmentarische aantekeningen van haar kinderbelevingen. In de tegenwoordige tijd legt zij verbindingen tussen wat toen gebeurde en hoe zij zichzelf ontwikkeld heeft. Zich onzichtbaar voelend in haar jeugd en hoe prominent nu wel aanwezig, is dat gevoel nooit overgegaan. Zonder fundamenten kun je niet bouwen. In kennis gegroeid, emotioneel blijven hangen.hoe kon ik recht hebben op
