De eigen toon, het hilarische, de scherpe observaties in De gastspeler (2009) herkennen de lezers ook in Mijn leven als museum, het éérste prozaboek van zanger, dichter, kunstenaar en museumdirecteur F. Starik. We laten ons door de auteur meenemen door de eenzame straten van Parijs, we glijden in vogelvlucht langs de hoogtepunten van de recente wereldgeschiedenis zoals hij die op tv heeft gezien, we nemen afscheid van zijn vader, van de dronken dichter en de zeer oude mevrouw, we moeten werkeloos toezien hoe hij worstelt met de grote dingen van het leven, en we zitten achterop bij de Vereniging van Vrienden van de Brommersport. Uiteindelijk doet hij, onder het opgewekte motto 'Ik leef. En u moet betalen!' een poging om Het Systeem op te blazen door het te overvoeden. F. Starik legt per brief verantwoording af over zijn nutteloze en enigszins belachelijke leven, 'een lotsbestemming om aan te gehoorzamen, terwijl de Opdracht zelf je niet bekend is, en niet bekend mag raken: we volgen
