De roman belicht een van de witte vlekken in de geschiedenis - de situatie van de "wolfskinderen". Na de Tweede Wereldoorlog stuurden Oostpruisische vrouwen hun kinderen naar de overzijde van de Nemunas, waar brood was, en de kleine Duitse kinderen vertrokken naar Litouwen, werkten bij boeren, bedelden, en brachten het zuurverdiende voedsel naar hun hongerende families. De geschiedenis van het Duitse meisje Renate, dat de Litouwse naam Maryte kreeg, en haar familie onthult het tragische lot van veel van die vluchtelingen tijdens de eerste, naoorlogse jaren in Oost-Pruisen en Litouwen. De auteur van de roman baseerde zich op ware feiten, op de verhalen van de "wolfskinderen" en hun naasten. Uit het slotwoord van de auteur: Het thema van dit boek heeft mij ogenschijnlijk zelf gevonden. Wijlen filmregisseur Jonas Marcinkevicius heeft mij rond 1996 voorgesteld om samen een documentaire te maken over de Duitse kinderen die in de naoorlogse jaren hun toevlucht zochten in Litouwen. Dat was
