Het leven van Daisy (1991) werd gedurende haar puberteit overschaduwd door heftige, negatieve gedachtes, gevoelens en overtuigingen. De enige manier om dit onder controle te houden, was door zichzelf te verwonden. Hoewel zij een krachtig en vrolijk kind was dat opgroeide in een liefdevol gezin, werd haar leven al vroeg overschaduwd door onzekerheid. Verborgen achter een vrolijke lach, ging die onzekerheid over in zelfhaat. Een korte opname op een crisisafdeling zou voldoende rust moeten bieden om weer door te gaan. Maar mede door rigoureuze maatregelen werd de opnameduur steeds verlengd. De wanhoop leek het te winnen van haar kracht toen haar alle vrijheid werd ontnomen. Maar zij vocht terug, voor zichzelf en haar leven. Tegen alle verwachtingen in, wonnen haar vechtlust en kracht het uiteindelijk van de wanhoop. Daisy schrijft openhartig over de innerlijke strijd die ze voerde. Ze brengt met dit boek meer openheid over psychische problemen en de psychische hulpverlening, waar nog
