Annemieke (1975) is een zoekende moeder, overwerkte hulpverlener en twijfelende gelovige. Ze heeft lief zo goed en zo kwaad als dat gaat.Vanuit deze schitterende chaos schrijft zij gedichten die persoonlijk van aard zijn en mild van toon. Haar woorden inspireren om het leven te omarmen, niet op grootse wijze, maar gewoon met je voeten in de klei.
