Tot aan het einde van de zestiger jaren waren kerkelijke bouwopdrachten zuilgebonden. Een typisch facet van de Nederlandse architectuurgeschiedenis dat nog nauwelijks is onderzocht, maar diep ingreep in het stilistische debat. Na de Tweede Wereldoorlog was er in veel Europese landen zoals in Nederland, België, Duitsland en Frankrijk een enorme hausse in kerkbouw. In Nederland vonden zowel kerk als staat het vanzelfsprekend om de talloze verwoeste kerken door nieuwbouw te vervangen. De religieuze pluriformiteit veroorzaakte een grote concentratie van kerkgebouwen van verschillende denominaties op een klein oppervlak. Met de bouw van meer dan 1600 kerken kreeg bijna elke plaats in Nederland een of meerdere kerken van katholieke of reformatorische geloofsgemeenschappen. Het was de tijd van een godsdienstige herleving die uiteindelijk werd afgesloten door een seculariserende tegenbeweging, met alle gevolgen zoals afbraak, renovatie en hergebruik. In het rijk geïllustreerde boek staat
