Aan het begin van de eeuw huurde pastoor Wierdels aan het Rotterdamse Afrikaanderplein een bovenwoning. Hij had opdracht gekregen een parochie te stichten in deze buurt, toen nog een en al blubber en modder, opgespoten uit de havens die er werden gegraven. De bewoners, grotendeels rauw volk, 'alleronaangenaamst' schreef de pastoor, waren uit vele delen van het land afkomstig, in het bijzonder uit Brabant en van de Zuid-Hollandse eilanden: armoedzaaiers die hier werk dachten te vinden. Dat was er: veelal onmenselijk zwaar en slecht betaald. Twintig jaar later stond er aan het Afrikaanderplein een rooms bolwerk - diverse scholen, een verenigingsgebouw, een klooster en natuurlijk de kerk - en tot in de jaren vijftig telde de parochie nog twaalfduizend zielen, maar in de jaren zestig zette het verval in. In snel tempo liep de wijk leeg: in enkele jaren vertrok een kwart van de oorspronkelijke bewoners. Zij wilden weg uit de troosteloze buurt, nog altijd aan haar lot overgelaten, uit de ond
