De verhalen in Raaf van Willem Jardin laten de onheilspellende, ontroerende, soms humoristische obsessies van normale mensen zien. Het bewustzijn van alle personages wordt bepaald door verlies. Verlies van onschuld, van een geliefde, van jeugd, van zelfvertrouwen. De tragiek van dit verlies wordt onverbloemd en aangrijpend in beeld gebracht. Zo ontmoeten we Walter Freeman, de Amerikaanse arts die iets te ijverig lobotomieën uitvoert. Een jongen neemt een meisje mee naar een gala, maar de avond verloopt anders dan gepland. Twee vrienden vertrouwen elkaar in een zuipkeet die Anna heet hun diepste geheim toe. Ook maken we kennis met het meisje Annet dat zich uit zelfbescherming verstopt in de kruipruimte van het huis. En met een jaloerse man in een houten wachttoren aan de Berlijnse muur. Raaf geeft inzicht in de menselijke verhoudingen zonder het raadsel ervan te vergroten of te verkleinen. Zo zijn wij, zo is onze geschiedenis. We verliezen en we verlangen. Meer is er niet
