'O, baby, open jij de hemel? Of ik open het vuur.Want als onsterfelijk mooi wil ik ons blijven zien.' In Nietsdankussen doet een vrouw, tijdens haar autorit naar een rendez-vous in een strandpaviljoen, gepassioneerd verslag van de aanloop tot het weerzien, na zo'n dertig jaar, met de liefde van haar leven, in de hoop eindelijk het ultieme geluk met hem te beleven. Of is ze juist op weg naar het moment van haar ultieme wraak? 'Zo'n agaveplant bloeit één keer. Pas na heel veel jaren. Indrukwekkend hoog en mooi, heerlijk geurend,' antwoordde hij. 'Daarna kwijnt ze weg. Maar die bloei is dan wel haar opperste geluk, feestelijke verrukking, stille extase, denk je ook niet?' Ik priemde een wijsvinger hoog in de lucht en ondersteunde met mijn linkerhand mijn rechterarm. 'Wat betekent "extase"?' Deze sterk autobiografisch getinte novelle is geschreven vanuit een besef van verlies, maar met een ongewone, melancholische vitaliteit. Cinthia Winter werd in 1964 in
