Elisabeth Bierens de Haan is van beroep Fonosofe ofwel stemontleedkundige. Aan de hand van de stem kan zij karakterstructuren, leefomstandigheden en vaak toekomstmogelijkheden horen met haar scherpe oren. Omdat zij dit werk doet vanuit een sterk religieuze overtuiging overwoog zij, nadat haar man was overleden, een boek te schrijven over het leven na de dood. Voor haar bestaat er geen dood, wel een overgang naar een totaal andere bewustzijnssfeer. Maar dat je niet goed zou kunnen functioneren omdat je geen fysiek lichaam meer hebt, vindt zij nonsens. Dit boek is ook een hommage aan haar lieve echtgenoot waar zij dertig jaar mee was getrouwd. Haar werk zet zij voort en haar lieve Juliaan inspireert haar nog steeds, hij is nog steeds om haar heen.
