Ja, ja: ik weet wat het is om volwassen te worden. Ik vergrijs en melancholie kleurt met schemer mijn gemoed. Ik ben mij bewust van de eindigheid van alles en ik treur om de jongeling die ik was en die in de rommelige kelder van mijn geheugen opgebaard ligt. Het liefst stampte ik hem de onzichtbaarheid in. En dan zijn er al die misstappen, de verkeerde keuzes (nu mag je triomfantelijk grijnzen) en zo veel verspilde tijd. Ik zie Amsterdam blaken in zomerzonlicht en ik denk _ aan de dood. Ik lees kleurige en dansende poëzie en achter de kleuren en tussen de dansers hoor ik de dood, bronsstemmig. Ik schrijf je deze brief en ik denk _ aan de dood. In het kort: de dood is vaak in mijn gedachten de laatste tijd. Zelfmoord bestaat, lieve vriend. Zorg er wel voor dat je het doet, anders blijft het zo bij... precies, bij koketteren. Wil je je doodblowen of kapotzuipen? Ga je gang. Doe het vooral. De breedste horizonnen zullen je deel worden. Als je me maar belooft alleen aan dat gebroken