0 mores! begint niet de bedoeling een roman te worden waarin uit de doeken wordt gedaan hoe iemand die aanvankelijk de aangewezen persoon was om in een traditioneel passiespel de Christusrol te vervullen, door allerlei machinaties buitenspel wordt gezet. 0 mores! wordt inderdaad zo'n roman. Alleen had de verteller er bij aanvang geen idee van hoe 0 mores! tevens onafwendbaar het verslag zou worden van zijn eigen verstrengelingen niet de affaire alsmede van zijn meest Intieme preoccupaties en zijn eigen pathologisch egocentrisme. Meer en meer begint de weg die de verteller in zijn privé-leven bewandelt op een heilloze via dolorosa te lijken. Dat klinkt zwaar, terwijl 0 mores! in de eerste plaats te lezen is als een zedenkomedie met een amorele knipoog, een roman vol zwierige en kluchtige scènes, een niet geestig vernuft en passie gespeeld spel niet thema's, motieven en figuren, dat meer dan eens Amores! zou kunnen heten. En ten slotte blijkt 0 Amores! zelfs een romanvertelling die op
