De zelfgekozen dood is nog altijd moeilijk bespreekbaar, wegens het web van schaamte en schuld, boosheid en bitter verdriet. Daarom versluieren we het keiharde woord: "zelfmoord": suïcide, zelfdoding, 'hij heeft er een einde aan gemaakt', 'zij is er uitgestapt'... De achterblijvers blijven inderdaad àchter. Zij kunnen nog maar moeilijk meedraaien in een wereld die dat wèl doet. Mensbeeld, godsbeeld en wereldbeeld - dit alles lijkt meegestorven. Zij voeren, net als Jacob, een gevecht met de Eeuwige. Hoe kon dit gebeuren? Waar was God? Waar IS God? Niemand valt toch uit zijn handen? Jos Brink in dit boek - het 8e deel in de serie pastorale handreikingen 'Op hoop van zegen' stelt zijn eigen vraag: "Waarom zijn mensen als de dood voor het leven?" In zijn pastoraat is dit aangrijpende thema met zekere regelmaat aan de orde. Ook in 'O toekomst, laat niet af' probeert de auteur een weg te vinden in de chaos van verstoring en isolement, in de wanhoop van beide partijen. Zoekend naar de
