‘De dood moet zichtbaar worden, gezien en verhaalbaar. De dood is van iedereen.’ Dit schrijft Erwin Mortier aan de recent overleden schrijver Jef Geeraerts en diens vrouw Eleonore. In tien brieven spreekt hij tot ze. In mijmerende zinnen vertelt hij over hun sterven en over de betekenis van dit verlies. ‘Rouw komt neer op herschikken... leven is dood geworden, en de dood moet op een imaginair vlak weer leven worden.’ Dat is wat er gebeurt: al schrijvend verschijnen zijn vrienden op papier, onder zijn pen worden ze dierbaar als personages uit een zachtaardige roman. Tegelijk toont Erwin Mortier zichzelf in zijn overlevering aan zijn verdriet, en durft hij kwetsbaar te zijn. Hij omhelst de dood alsof het zelf een personage is, het maakt Omtrent Liefde en Dood tot een buitengewoon literair document.
