In de intrigerende bundel kortverhalen, sommige bijna anekdotisch, vermengt de auteur op een Tijl Uilenspiegelachtige wijze werkelijk en fantasie. Hij beleeft er duidelijk genoegen aan de lezer mee te slepen in een mistig universum, soms absurdistisch aandoende situaties, die de autobiografische realia verhullen. De bevreemding die hij oproept en het voortdurend doorbreken van de grenzen van het normale, getuigen van een aan Jean Ray verwante verbeelding. Ondertussen tekent hij fijntjes het zelfingenomen burgelijke wereldje waarin zijn hoofdfiguur als een niet te vangen eizelgänger frequenteert. Met een schalkse knipoog. Dank zij een grote eruditie en belzenheid bieden deze verhalen terzelfder tijd een tour d'horizon van een westerse intellectuele ruimte. De Onbehuisde slorpt je op als een labyrint dat je pas loslaat bij het slot net zoals je wakker schiet uit een duistere droom. En je, terugblikkend, glimlacht.
