Filip Dewulf vertelt zelf zijn verhaal. Hij neemt daarin geen blad voor de mond, maar kijkt vooral met veel zelfrelativering en ironie terug op tien hectische jaren. Tegelijk toont hij een ander deel van zijn persoonlijkheid: 'Ik was geen gemakkelijke jongen. Ik was niet eenvoudig te coachen. Ik had vaak motivatieproblemen. Ik was niet altijd een goede partner op de court. Ik had het moeilijk met de ongeschreven regels van het circuit. Ik heb nooit echt mijn plaats gevonden in het milieu. En toch kijk ik enkel met positieve gevoelens terug op mijn carrière. Mijn leven in de tenniswereld heeft me verplicht een persoonlijkheid te kweken. Ik ben eruit gekomen als een rijker mens. Ik heb avonturen beleefd en landen gezien. Ik heb mensen ontmoet en contacten gelegd. En misschien wel het belangrijkste, ik ben erin geslaagd een rol van betekenis te spelen in de Belgische tennisgeschiedenis. En dat allemaal ondanks mezelf. '
