Materiële voorspoed heeft geen einde kunnen maken aan het somberen over de toekomst van poëzie. Het edele genre verkeert in een identiteitscrisis. Door fundamentele maatschappelijke en technologische veranderingen moeten we onze gedachten over poëzie bijstellen. Dit schept twijfels bij iedereen, maker en lezer, die een deel van zijn identiteit ontleent aan literatuur.Thomas Vaessens brengt deze onzekerheid binnen alle geledingen van de huidige dichtkunst aan het licht. Hij ziet een genre dat in de negentiende-eeuwse romantiek opgezadeld werd met verwachtingen en pretenties die inmiddels óók hinderen.
