Deze serie gedichten zijn van een geheel andere aard dan zijn vorige. In zijn poëzie is hij surrealistischer geworden en het lijkt erop dat hij het toppunt van lyriek hierin heeft bereikt. Zoals hijzelf in zijn eerste gedicht schreef: 'Wat ik in woorden probeer te vatten is de diepte achter de werkelijkheid, de onpeilbare ravijn van het gevoel.' In zijn poëzie is hij kritischer geworden. De tijd en de ruimte waarin hij zich bevindt vormen een voortdurende, soms opstandige en dan weer voorspellende vorm van vrijheid. In deze bundel gedichten krijgt zijn poëzie de betekenis van een smeekbede gericht aan de wereld, in muzikale en mythische woorden die niet zozeer de werkelijkheid duiden, dan wel de gevoelens die loskomen bij het beleven ervan. Oorspronkelijk waren poëzie,muziek en dans een geheel. In deze bundel gedichten heeft chris rockan geprobeerd dit 'geheel' weer terug te brengen en te vangen in woorden. Het is een gevecht van woorden geworden waarin hij probeert samen te
