'Yassin heeft gelijk: ik ben niet gek, ik ben de normaalste van jullie allemaal.' Martje verruilt als tweedejaars studente het Groningse veen voor de grote stad. Van een klein kamertje op de zolder van de boerderij naar een even klein kamertje in een studentenhuis. Hier leert Martje de wereld kennen en daarmee ook zichzelf. De confrontatie met haar afkomst, haar anders-zijn en het missen van de aansluiting met andere mensen. En tegelijk de vrijheid en geborgenheid tussen haar huisgenoten, die een warmer thuis vormen dan ze ooit gehad heeft. Op mezelf geeft op lichtvoetige wijze een heldere inkijk in de belevingswereld van een jonge, intelligente vrouw met autisme. Op zoek naar haar eigen identiteit, naar vriendschap, naar God krijgt haar wereld kleur. Brallerige corpsballen, zelfgepunnikte theemutsen, Amsterdamse Marokkanen, diepgelovige christenen, zelfingenomen dierenbeulen, bevallige modellen: samen vormen zij de wereld om Martje heen. Normale mensen bestaan niet. Gelukkig maar.
