De schemer valt in en zittend op de grond voor de tent, midden in de Sahara, beginnen we aan ons welverdiende maal. Karin kijkt me ineens verschrikt aan en zegt: “Ik hoor iets, een vreemd geluid dat ik niet ken.” “O, ik zat net te kauwen, dus ik heb het niet gehoord. Hoe klonk het dan?” “Ik weet het niet, alsof er iets in het zand bewoog, recht voor ons. Er zal hier toch niemand zijn, hoop ik?” “Nou, dat kan haast niet, we hebben het laatste uur geen kip gezien en er woont hier toch echt niemand. Het is ook aardedonker nu en er is nergens licht te zien.” “Ik zal het me wel verbeeld hebben dan.” We eten verder, vullen de bidons bij met de tien-liter-waterzak, tot we allebei stijf rechtop zitten en luisteren. In 2002 fietsten Peter Mak (1960) en Karin van Toor (1961) voor onbepaalde tijd Nederland uit. Ze verkochten huis en haard en lieten alle dagelijkse verplichtingen en beslommeringen achter zich. Na een heftig einde van dat jaar – beiden moesten geopereerd
