Wanneer na de onafhankelijkheid van de voormalige kolonie Nederlands-Indië in 1949 een massale uitstroom van Nederlandse staatsburgers onafwendbaar blijkt, moet de Nederlandse regering alle zeilen bijzetten om tijdelijke opvang te regelen in een land dat worstelt met woningnood, armoede en werkloosheid. Opgevangen in contractpensions en barakkenkampen, tot ze een eigen huurwoning konden betrekken, betaalden deze ontheemde gezinnen jarenlang hun schuld voor de pensionkosten, kleding en meubels af aan de overheid. Juist dit pijnpunt in combinatie met grootschalige discriminatie is jarenlang verzwegen, in de eerste plaats door de betrokkenen zelf. De schaamte en vernedering waren te groot.
