Oscar van Alphen (pseudoniem van Kees Nieuwenhuijzen) begon in de tweede helft van de jaren vijftig van de vorige eeuw te fotograferen in aansluiting op wat wel de 'humanistische traditie' wordt genoemd: reportagefotografie met veel aandacht voor het menselijke bestaan in al zijn voor- en tegenspoed. Autodidact Van Alphen maakte na het succesvolle Kinderen in de grote stad (1958) in de vroege jaren zestig enkele fotoboeken en werkte in opdracht voor dag- en weekbladen. Hij werd toegelaten tot de GKf en raakte allengs meer zichtbaar politiek geëngageerd. In het boek Het rijke onvermogen, dat in 1978 verscheen, stelde Van Alphen aan de hand van foto's én tekst de politiek van de Berufsverbote in Duitsland aan de orde. Hij was in 1982 de eerste Nederlandse fotograaf die een boek over de 'Palestijnse kwestie' maakte. In de loop der jaren groeide bij hem onvrede over de ontwikkeling van de fotografie in Nederland, zijn eigen werk daarbij inbegrepen. Het gebrek aan debat en theorievorming
