In Over de wil schetst Roberto Assagioli (1888-1974), de grondlegger van de psychootsynthese, een mensbeeld waarin de psychologische functie van de wil centraal staat. Hij rekent af met de Victoriaanse opvatting van de wil als een middel tot verdringing en geforceerde onderdrukking. Hij ziet de wil veeleer als een sturend mechanisme achter het menselijk handelen. Daarbij onderscheidt hij tussen de krachtige wil, de kundige wil, de goede wil en de transpersoonlijke of spirituele wil. Hij beschouwt de wil als de meest directe functie van het zelf, als de dirigent van het menselijk handelen. Vaak is deze wil echter niet vrijelijk beschikbaar, of zij is onderontwikkeld of eenzijdig gericht. Assagioli besteedt in dit boek dan ook ruimschoots aandacht aan de praktische training en de ontwikkeling van de wil. Een zo volledig mogelijk ontwikkelde wil is efficiënt en effectief, maar heeft ook een morele dimensie. De synthese van liefde en wil ziet Assagioli als een van de grootste menselijke
