In kleine kring golden de essays van Toine Moerbeek (Halsteren, 1949) al jaren als een geheimtip: hier was een klassiek dubbeltalent aan het woord. Een schilder die kan denken en die zijn gedachten over de schilderkunst zo kan verwoorden dat je beter leert kijken.Het gaat in dit boek niet alleen over beeldende kunst, maar vooral over kunstenaars, zoals Rembrandt, Rodin, de veronachtzaamde Spencer, Sherman en Hopper. Over de verhouding tot hun model bijvoorbeeld, of over hun kuisheid, of over hun wijze van verliefd zijn. Moerbeek behoort tot de soort essayisten die zich meten met hun onderwerpen. Wat hij ziet, en vervolgens bewondert of verdacht vindt, vormt hem. Hij spoort van de kunst die hem, als een verliefde, in beslag neemt, en dikwijls ook verandert, het drama op - en ontpopt zich tot een veeleisende, psychologiserende minnaar, een die wil kennen wat hij vereert. Daarom ook heeft de auteur de kunstwerken die hij beschrijft naar middeleeuwse traditie gekopieerd. 'Ik vat het
