In Papieren veulens zoekt Hanneke van Eijken in een heldere, zintuiglijke stijl de grenzen van steden op, ze bouwt huizen en verkent schaduwkamers. Ze aait straathonden en fantasievogels, volgt bewoners achter muren van glas en steen. In sterke zinnen schept ze een wereld waar alles mogelijk is. Zwijgend dragen ballonverkopers een lucht vol roze beren, antilopen schieten langs ramen. Nieuwe gronden worden zorgvuldig gemeten. Papieren veulens is klankrijk, muzikaal en licht van toon, maar schuwt nachtdieren niet. De zinnen uit dit debuut blijven als drafpassen nog lang nadansen.
