Passendale. De naam van een klein, ogenschijnlijk onbeduidend Vlaams dorpje dreunt tot in de eenentwintigste eeuw door als de ultieme uitvoering van een zinloze slachtpartij op industriële schaal. In de zomer van 1917 vielen er in dit hoekje van België meer dan 500.000 slachtoffers, die waren gedood, verwond, verminkt, vergast, verdronken of bedolven onder de aarde. Honderd jaar na dato wekt militair historicus Nick Lloyd deze epische veldslag aan het Westelijk Front op indringende wijze tot leven. Aan de hand van zowel Britse als Duitse bronnen brengt hij als eerste historicus het onthutsende feit aan het licht dat de Britten de slag bij Passendale gewoon hadden kunnen winnen. Maar de opmars van de Britse troepen werd ondermijnd door hun eigen opperbevel, dat verblind door hoogmoed vasthield aan een rampzalige tactiek. Dat leverde een vertrouwde uitkomst op: een patstelling. Lloyd maakt duidelijk dat een loopgravenoorlog niet per definitie vergeefs was en dat een Britse overwinning
