In 1918 vluchtte de 22-jarige Paul van Ostaijen van Antwerpen naar Berlijn. Daar begon een tijd van kunst, literatuur, revolutie, Vlaamse beweging en armoede. En seks, drugs'n'jazz. In 1921 keerde hij als een ander mens terug, intellectueel gerijpt, veel illusies armer en zonder de vriendin met wie hij was vertrokken. Zijn ambitie om theoreticus te worden in de Berlijnse expressionistische avant-garde mislukte, zijn volgelingen onder de Antwerpse kunstenaars stelden hem teleur en van de flamingantisch-communistische revolutie kwam niet terecht. De idealistische poëet van 1918 was in 1921 een scherp denkend lyricus, een consequent criticus en een polemisch prozaïst geworden. In alle opzichten betekende 'Berlijn' voor Van Ostaijen een keerpunt. Marc Reynebeau volgde het spoor van Paul van Ostaijen terug. In 'Dichter in Berlijn' maakt hij, o.m. aan de hand van ongepubliceerde documenten, een orginele synthese en plaatst hij Van Ostaijen en diens werk in hun historische context.
