Min of meer toevallig kwam de auteur in het bezit van de sleutel, die eeuwenlang zoek was en die nu toegang verschafte tot verreweg het merendeel van Bruegels schilderijen. Het fascineerde de auteur dat de kunstenaar niet moede werd de ‘Lof’ der ‘zotheid’ te bezingen. Soms deed hij dat, als Erasmus, ironisch en spottend, door menselijke wijsheid als zotheid in het zonnetje te zetten; soms ook - en dat eveneens met de grote humanist - in volstrekte ernst, door de goddelijke dwaasheid, die wijzer is dan de mensen, de dwaasheid van het kruis te laten zien. Bruegel deed dat kryptisch en verstopte die sublieme ‘dwaasheid’ in spreekwoorden en kinderspelen, in een boerenbruiloft en een dorpskermis en op andere plaatsen, waar men ze niet zou zoeken. Wie er door dit boek oog voor krijgt, valt van de ene verbazing in de andere. Schijnbaar probleemloze kunstwerken bevatten ongedachte verrassingen. Maar ook tot nu toe duistere stukken als de z.g. ‘Dulle Griet’ worden in hun
