Pol heeft het zo koud dat hij zijn armen en benen niet goed kan voelen en bewegen. Hij kan maar één oog opendoen. Als hij zijn andere oog ook opendoet, glijdt daar gruis en aarde in. Hij probeert te roepen, maar er komt aarde in zijn mond. Pol hoest en spuugt. Door zijn ene oog ziet hij wat licht, en in dat licht aarde en stenen. Verder niets. Heel ver weg hoort hij de klokken van de kathedraal. En late, het lijkt heel veel later, hoort hij zijn naam roepen. Maar hij hoort net niet nog eens en er komt niemand.Pol woont met zijn moeder Lot in een fijn huis, boven in de oude stadspoort. Achter de ruines van de stadswal ligt een prachtig stuk land, maar er woont niemand en het is er gevaarlijk. Toch gaat Pol er met Sonja en Jan-Willem steeds weer naartoe. Op een dag komt er een man die van de poort een restaurant wil maken en zegt dat hij altijd zijn zin krijgt...Dit is het tweede boek over Pol en Lot.
