Als bezoekers van de Stadsschouwburg voor de voorstelling langs de portretten lopen hoor je: 'Kijk dat is Ellen'- want mevrouw Vogel leeft nu en ik hoop nog heel lang, en iedereen kent haar als Ellen. Zoals ook mevrouw Dresselhuys voor iedereen altijd Mary zal heten. Van anderen hoor je: 'Ko van Dijk, die heb ik nog zien spelen.' Ja, ik gelukkig ook. Toen wij nog op de toneelschool zaten noemden wij, aankomende genieën, hem Ko, maar hoe verder iemand weggeraakt is van het gewone leven van vandaag, hoe meer achternaam hij kennelijk krijgt. En dan: 'Wie is dat, mam?' 'Ja, hij had die stem.' Die stem, dat woord, dat gebaar, die ogen, dat is wat er blijft van een acteur in de herinnering van mensen. Of soms: 'Die blauwe jurk in een Tsjechov. Maar welk stuk was dat ook al weer?' Acteurs, helden en heldinnen van het publiek, hun kunst verdwijnt snel in vergetelheid na hun dood, omdat toneelspel per definitie vluchtig is en van vandaag. Om u te vertellen over acteurs van vroeger is dit boek.
