Tussen God en zijn volk, tussen de woede of de vergiffenis van de één en de dwalingen en vervolgens het berouw van de ander, voelt de profeet zich geïsoleerd staan, alleen, aan een tragisch lot overgeleverd. Uitverkoren om de boodschapper te zijn van goddelijke opdrachten, berispingen en bemoediging, moet hij Israël de straf voor zijn zonden aanzeggen. Maar te midden van de kwelling, in het diepst van de ballingschap, is hij in staat tot medelijden, waarin God hem trouwens soms voorgaat. De profeet bezit een politieke macht die hem afmat, en een poëtisch vermogen zonder hetwelk zijn opdracht onmenselijk zou zijn. Zijn kracht berust evenzeer op zijn onderwerping aan een wil die hem overstijgt als op de sterkte van zijn woorden: dreigend of troostend, hun toonzetting laat ze trillen, hun intensiteit laat ze ruisen. Met gebruikmaking van de bronnen van Bijbel en midrasj nodigen deze portretten en legenden ons uit de profetische ervaring te ontdekken en te begrijpen van Noach, Mozes,
