"Lisboa, eens stad der steden die 't verleden voortsleept in 't heden": zo omschreef J.J. Slauerhoff de stad Lissabon in zijn gedicht "O Engeitado". Het nostalgische karakter van Lissabon fascineerde hem en in zijn korte leven zou hij de stad verschillende keren bezoeken. Daar raakte hij gefascineerd door de weemoed van de fado: de Portugese, dramatische volksmuziek die hij in de donkere steegjes en bairros van Lissabon hoorde. Vida Triste, Slauerhoff en de fado brengt de lezer terug in de tijd en schetst hoe Slauerhoff de fado in de jaren 20 en 30 beleefd heeft. Daaruit blijkt dat Slauerhoff de fado en haar mythes als inspiratiebron gebruikte en manipuleerde voor zijn eigen gedichten. In de saudade, een Portugese vorm van nostalgie die de treurige fado zo vaak bezingt, herkende Slauerhoff zijn eigen poëtische blik op de wereld. De zangeres Cristina Branco zou een selectie van zijn gedichten als Portugese fado's brengen op het album Cristina Branco canta Slauerhoff (2000), de ultieme
