In de pikdonkere nacht zie ik in het schijnsel van de zaklampen dat hun bootje zware slagzij maakt. Het ding lijkt te kapseizen en ik vermoed dat het lek is. Snel schiet ik in de kleren en loop op een drafje naar het scheepje een paar honderd meter verderop in het weiland. Als ik er aan kom, zie ik een tafereeltje dat ik nooit meer zal vergeten. Het kleine polyester jachtje maakt zware slagzij, doordat er een nieuwsgierige vaars (jonge koe) met zijn voorpoten in het gangboord is gaan staan. Door het gewicht van het dier ligt het scheepje onder een hoek van ongeveer dertig graden tegen de kade, waardoor de vaars met zijn kop op het dak ligt. Het dier kan niet terug omdat het gangboord ruim een meter lager ligt dan de kade. De beide vrienden stuiteren vloekend en tierend rond het dier en hangen beurtelings aan de staart van de vaars. Het zwaaien met de zaklampen geeft er een spookachtig tintje aan en ik mompel in mezelf; ¿Had ik nu maar een filmcamera!¿ Ademloos sta ik minutenlang het
