Het leven is een reis. Je stapt ergens in, de trein komt op gang, het landschap verandert, steden passeren, andere mensen gaan een tijdje met je mee, verdwijnen weer omdat ze ergens anders moeten zijn, het wordt donker, maar ook weer licht en op een dag - veel eerder dan je had gedacht - ben je op je bestemming gekomen. Wat een prachtige trip is het, ook al moet je soms door de snijdende wind, de tropische hitte, moet je trekken door gebieden waar oorlog wordt gevoerd en honger is. Er komt een einde aan elke reis. Tien jaar geleden zei een arts tegen me ´Waarom komt u zo laat?´ en ik begreep onmiddellijk dat er iets mis was. Ik werd bestraald en geopereerd, heb van alles geslikt. De trein gaat langzamer rijden, maar ik heb nog tijd om de tienduizenden foto´s die ik in mijn leven maakte en die doordat we weer snel verder moesten in diadozen, mappen met negatieven en albums vergeten werden te bekijken. Alles wat me verbaasde, ontroerde en intens liefheb heb ik vastgelegd. Verreweg
