Dit boek handelt over de (religieuze) volkscultuur van het Oostbrabantse platteland tussen ca. 1550 en ca. 1850. Het centrale thema van dit theoretisch goed onderbouwde, buitengewone informatieve boek is het spanningsveld dat bestond tussen de vaak strenge normen die de kerkelijke en wereldlijke autoriteiten probeerden de bevolking op te leggen en de dagelijkse praktijk, die bepaald werd door gewoonten en ongeschreven regels. Op het snijvlak van deze twee werelden stonden de 'culturele middelaars' zoals de pastoors, de lagere ambtenaren en de colporteurs van almanakken. Een middelaar die zijn rol niet goed speelde, kon het mikpunt worden van een volksgericht, een z.g. charivari. Op overtuigende wijze wordt afgerekend met het oude beeld van de gemoedelijke Brabander die de eeuwen door trouw is gebleven aan 'zijn' katholieke kerk. Dit boek hoort thuis in elke Brabantse openbare bibliotheek; verder van belang voor ieder die zich bezighoudt met de geschiedenis van de Nederlandse
