Jaap van Eik Focus wereldsucces, ego's en machtsstrijd 'Easily one of the flat-out strangest songs ever to crack the American pop charts', aldus omschreef men aan de overzijde van de oceaan het nummer 'Hocus Pocus' van Focus. Een gejodeld tussenstuk, afgewisseld door stukjes drumsolo en fabelachtige gitaarpartijen - dat was de Nederlandse band ten voeten uit. Thijs van Leer, Jan Akkerman, Bert Ruiter en Pierre van der Linden presteerden het schier onmogelijke: met in wezen a-commerciële muziek, gebaseerd op virtuositeit en veel overtuigingskracht, de Angelsaksische hegemonie van destijds doorbreken. Akkerman werd in 1973 door een gezaghebbend Engels muziekblad zelfs uitgeroepen tot beste gitarist ter wereld. En wie had zoiets verwacht? Helaas bezweek de band aan malle conflicten en botsende ego's, zodat niemand weet wat de vier mannen nog hadden kunnen bereiken. Maar Focus bestaat nog - of bestaat weer - zij het in een andere bezetting. Het is tekenend voor de in luttele jaren
