'Een jaar geleden werkte ik fulltime als televisieverslaggever. Nu kan ik niet meer zonder hulp eten, niet meer lopen en mezelf niet meer wassen. Ik voel een diep verdriet over alles wat ik niet zal meemaken. Ik ben bedroefd omdat ik spoedig mijn vier kinderen zal moeten verlaten.'Ulla-Carin is verslaggeefster bij de televisie, echtgenote en moeder van twee dochters van in de twintig en twee zoontjes van rond de tien. Op haar vijftigste verjaardag - in de bloei van haar leven - wordt als bij haar gediagnosticeerd. Op aanraden van derden beschrijft ze wat ze haar laatste jaar meemaakt, de contacten met medici, de reacties van haar naasten en vrienden, haar angsten en haar twijfels. Roeien zonder riemen geeft een beeld van Ulla-Carin's laatste levensjaar. Een jaar vol verdriet, hoop en verlangen en de consequenties van een aandoening als als. Ulla-Carin Lindquist liet ook camera's toe in haar leven zodat ze de momenten met haar kinderen tot de bezoeken aan het ziekenhuis in woord maar
