Na de val van de muur, toen het proza van Imre Kertész eindelijk een welverdiende weg naar de lezers vond, begon Kertész ook in de vorm van redevoeringen en essays over de holocaust te schrijven. ‘De onvergankelijkheid van de kampen’ en ‘De holocaust als cultuur’ vormen zijn eerste theoretische verhandelingen over het thema dat zijn hele oeuvre beheerst. De genadeloos scherpe en analytische blik die we kennen uit zijn romans kenmerkt ook deze bespiegelende teksten. Voor Imre Kertész is Auschwitz geen op zichzelf staand verschijnsel, dat als een Fremdkörper buiten de Europese geschiedenis zou staan en afgedaan kan worden met de betiteling ‘hel’. Het is de ultieme belichaming van menselijke degradatie in onze moderne samenleving. De existentiële vraag is of dit Europese trauma de gedaante aanneemt van cultuur of van neurose; of het een constructieve of destructieve bijdrage aan de Europese samenleving levert. Deze bundel bevat de
