Heimwee naar een ongeschonden bestaan verbindt de gedichten in de nieuwe bundel van Henk Knol. Soms wordt dat gevonden: in een landschap of in het 'schoon vlees' van een kleinkind, maar het is altijd voor even. Er zijn oorlogsgraven, er is Alzheimer, er wordt een varken geslacht. Net als in De overtijd (2006) zijn deze gedichten zintuigelijk, er wordt veel in gekeken, maar ze zijn toegankelijker, lyrischer zelfs en onmiskenbaar geschreven in het liturgisch dialect uit zijn vorige bundels. Eindelijk winter Je hebt veel soorten wit: wit uit een tube of een voordeelemmer latex van de Hema, het wit van melk, van meel en van seringen later in het jaar; het oogwit van de liefste die nog elke winterochtend bloeddoorlopen naast je ligt en stijfselwit, witvlees van kokosnoot. Gebroken wit: oud brood op straat, de dunne haren van mijn moeder. Vuil wit van meeldauw in de appelboom en hagelwit van tandjes in een melkgebit. Witregel aan het eind van een gedicht: God houdt van alle kleuren, maar
