Zo bescheiden in omvang als het oeuvre van Michel Bartosik (1948-2008) is, zo intrigerend is het ook. Geboren in Antwerpen als zoon van een Poolse vader en een Belgische moeder werd Bartosik aanvankelijk in het Frans opgevoed. Maar het was vooral het Nederlands dat zijn poëtische gemoed wakker schudde. Bartosik trad toe tot het illustere genootschap de pink poets en ging geïnspireerd door de taalkunst van onder anderen Paul van Ostaijen, Hans Faverey, Georg Trakl en Paul Celan op zoek naar de mogelijkheden om met de taal het onzegbare op te roepen. Het resultaat was bijzonder krachtige poëzie, die opvalt door haar precisie en verstilling. Bartosik is van de pink poets zonder twijfel de meest ingetogen dichter en mede daardoor heeft de existentiële beklemming van zijn werk nog niets aan intensiteit verloren. Van de hermetisch-maniëristische poëzie van "Linguïstiek", "De verzamelnaam der eenzaamheid" en "Rigor mortis" tot de openheid van "Sunt lacrimae" en "Geschreven familie":
