Besluitvorming over milieuproblemen kenmerkt zich door grote onzekerheden. Deze onzekerheden zijn enerzijds inhoudelijk van aard: de aard en omvang van risico's zijn moeilijk vast te stellen, normeringen zijn gebaseerd op per definitie onvolledige wetenschappelijke kennis en het effect van maatregelen staat niet vast. Anderzijds is er strategische onzekerheid: beslissingen komen tot stand binnen beleidsnetwerken in een interactiespel tussen wederzijds afhankelijke organisaties met uiteenlopende belangen. Hoewel partij en hun onderlinge afhankelijkheden vaak niet kennen noch erkennen, hebben de beslissingen van de ene partij gevolgen voor anderen. Dit geeft de besluitvorming een diffuus karakter. Daar komt bij dat de inhoudelijke onzekerheid niet los staat van de strategische: inhoudelijke onzekerheid kan alleen gereduceerd worden als de verschillende actoren onderzoeksresultaten onderschrijven en kennis en inzichten delen. Om tot een effectieve aanpak van milieuproblemen te komen
