Een rilling liep Laura over de rug: ze herinnerde zich wat ze telkens droomde als ze gespannen was. Ze vergat altijd hoe de droom begon, maar het einde was steeds hetzelfde: zij en Sebastian hadden ruzie en er hing een gespannen, wrevelige sfeer.Plotseling schoten zijn handen naar haar keel en werd ze achteruit geduwd. Het raam achter haar stond wijd open. Ver daaronder klonken de bekende stadsgeluiden: toeterende autos, een politiesirene, het lawaai van de constante verkeersstroom.Op dat moment gaf Sebastian haar altijd een harde duw, en viel zij achterover door de lucht, krijsend. Het was natuurlijk nooit echt gebeurd. Niet bij haar.Laura had er niet over gepiekerd naar Venetië te gaan als ze had geweten dat ze Sebastian Ferese daar weer zou zien. De afgelopen drie jaar had ze zich tegen de aantrekkingskracht van de ondoorgrondelijke filmregisseur verzet en ze was niet van plan zich er nog eens aan bloot te stellen.Maar de nominatie voor een prijs op het filmfestival van Venetië
